Współzarządzanie
Możesz zainicjować przejście w formułę współzarządzania np. terenem, z którego korzysta kilkoro interesariuszy. Bardzo motywującym przykładem wieloletniej pracy na rzecz konkretnego obszaru jest Osiedle Jazdów w Warszawie. Jest to inicjatywa, która rozpoczęła się od obrony osiedla drewnianych domków fińskich, a przez lata przekształciła się w powstanie wielopodmiotowego konsorcjum, które nie poprzestaje w staraniach nad rozwojem i wdrażaniem modelu współzarządzania terenem. Inicjatywa wyszła od mieszkańców i mieszkanek osiedla, którzy wsparcie znaleźli wśród aktywistów i aktywistek, grup nieformalnych, organizacji pozarządowych. Dzięki skorzystaniu z narzędzi partycypacyjnych udostępnianych przez Urząd Miasta – jak inicjatywa lokalna czy budżet obywatelski – udało się im nie tylko obronić osiedle, lecz także nie rezygnować z demokratycznej formuły pracy. Obecnie osiedle ma wielu równoprawnych gospodarzy: rodziny zamieszkujące w domkach, organizacje pozarządowe wynajmujące domki do prowadzenia swojej działalności, grupy nieformalne, filia domu kultury, formalny zarządca terenu, a także organy miejskie. Na stronie https://jazdow.pl/ znajdziesz szereg tekstów, rekomendacji i historię tego miejsca. 
Współzarządzanie może być dobrym narzędziem do stworzenia grupy lokalnych gospodarzy np. placów miejskich czy skwerów, w których otoczeniu znajdują się instytucje kultury. Na stronie projektu Place Warszawy znajdziesz odpowiednie rekomendacje, a także teksty przybliżające ten temat. 

Rada Programowa 
Jest to narzędzie, które pomaga nadać stałą formułę i pewny status współpracy merytorycznej, włączającej możliwie jak najwięcej podmiotów funkcjonujących na danym terenie. Decyzje merytoryczne wieloczłonowej formacji podejmuje wówczas rada, a nie jedna instytucja. Daje to szerszy wgląd w potrzeby lokalnej społeczności, więcej perspektyw i celów krzyżujących się na tym obszarze. Jednocześnie członkowie i członkinie rady stają się ambasadorami(-rkami) tematów podejmowanych w ramach programu instytucji. Zakres działania rady może dotyczyć terenu, który jest współużytkowany przez wiele podmiotów, ale może też być inicjatywą jednej instytucji, która w prace koncepcyjne nad swoich programem chce włączyć przedstawicielki i przedstawicieli różnych grup ze swojego otoczenia oraz swoją publiczność.
Dobrym przykładem jest tu Rada Programowa Parku Rzeźby na Bródnie, w której skład wchodzą przedstawiciele instytucji sztuki (Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie), reprezentanci lokalnego organu władzy (Wydziału Kultury i Promocji Dzielnicy Targówek oraz radnych), przedstawicielki okolicznych lokalnych instytucji (Ogród Jordanowski, Czytelnia Naukowa), przewodnicząca Dzielnicowej Komisji ds. Społecznych (pokazująca punkt widzenia lokalnych organizacji pozarządowych) oraz inicjator Parku – artysta Paweł Althamer. Wieloczłonowa Rada jest faktycznym gospodarzem Parku Rzeźby i podejmuje decyzje co do realizowanych działań artystycznych. W składzie idealnej rady programowej obecni byliby też: lokalne działaczki i lokalni działacze oraz osoby reprezentujące pozaludzki świat przyrody.